Σκηνικό νούμερο 2. Ένας καναπές στη μέση της σκηνής… Μουσική… Μπαίνει μια αφηγήτρια [νεράιδα] με μια μικρή χορογραφία…
Αφηγήτρια
Μια φορά κι έναν καιρό
Σ’ ένα μέρος μακρινό
Η μικρή μας η Αλίκη
ζούσε μες στο αραλίκι!
Βγαίνει η Αλίκη από πίσω με πυτζαμάκια και περπατά βαριεστημένα ενώ χασμουριέται…
Αφηγήτρια
Σ’ έναν καναπέ καθόταν
Κι από το πρωί βαριόταν
Μία γκρίνιαζε με κλάμα
Μία ζούσε ένα δράμα!
Αλίκη
Μου τη σπάει το καλοκαίρι!
Μου τη σπάει το μεσημέρι!
Τι να κάνω που βαριέμαι;
Κι όλη μέρα χασμουριέμαι;
Αφηγήτρια
Η μαμά της απ’ την άλλη
Στεναχώρια έχει μεγάλη
Δεν ακούει ό,τι της λέει
Αφού η Αλίκη όλο κλαίει!
Μαμά
Αχ κορίτσι μου, σταμάτα!
Έχεις λιώσει σα ντομάτα!
Πήγαινε έξω για να παίξεις.
Με τους φίλους σου να τρέξεις!
Αλίκη
Βρε μανούλα, με δουλεύεις;
Μήπως θες να με παιδεύεις;
Βρε δε θα πάω πουθενά!
Βρε θα κάτσω εδώ να!
Μαμά
Τι θα κάνω πια με σένα;
Δεν ακούς ποτέ κανένα!
Θα σε βάλω τιμωρία,
Να διαβάσεις ιστορία!!!
Αφηγήτρια
«Ωχ»! Η Αλίκη μουρμουράει
Κι από μέσα της μιλάει,
Μες στα νεύρα περπατάει
Κι όλο πέρα δώθε πάει!!!
Η μαμά της απ’ την άλλη
Στεναχώρια έχει μεγάλη.
Τι μιλάει, τι φωνάζει,
Η Αλίκη ΔΕΝ σκαμπάζει!
Η Αλίκη ξαπλώνει στον καναπέ, δίνει ένα φιλάκι στο αρκουδάκι της και κλείνει τα μάτια της να κοιμηθεί… Μουσική… Το αρκουδάκι της πέφτει από τα χέρια κάτω στο πάτωμα. Ερχεται η αφηγήτρια – νεράιδα από πάνω της, ρίχνει λίγη μαγική χρυσόσκονη στο αρκουδάκι και λίγη στην Αλίκη. Βγάζει από την τσέπη της τρία μεγάλα χρυσά κλειδιά, τα βάζει στο τραπέζι. Χαμογελάει και της χαϊδεύει το κεφάλι. Τα φώτα χαμηλώνουν [ή καλύτερα σβήνουν για λίγο]. Η αφηγήτρια – νεράιδα παίρνει το λούτρινο κρυφά από το κοινό κι έρχεται στη σκηνή ένα αγοράκι ντυμένο αρκουδάκι, όπου παίρνει τη θέση του λούτρινου στο πάτωμα…
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ
- ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ
- ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ
- ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ
ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ